lopen, zitten, liggen....

Dante liep langs het strand en gooide soms een steen over het water, hij keek om zich heen, het enige wat hij zag was strand en zee die in de horizon overliepen.
Hij ging zitten en kraste wat tekens in het zand. "Recht, Onrecht, waar zit de lijn?" Stond er geschreven in een uitgestorven taal.
Daarna ging hij op zijn rug liggen en bewonderde de hemel boven hem, die langzaam donker werd, de schemering aan het strand had prechtige kleuren.

Verderop stond Brasil.
Hij keek met lege ogen naar de ondergaande zon.
De rode zon gaf alles een rode gloed.
Hij had Dante verderop niet gezien.

Dante stond langzaam op en gooide nog een steen langs het water en sprintte erachteraan, en ving hem voor dat deze het water raakte.
Daarna liep hij de steen in het water vallen en ging weer liggen met een zucht.
Een dichte mist verscheen om hem heen, en die veranderde steeds van kleur.

Ruby stond achter Dante.
Ze had even naar hem staan kijken.
''Hey'' riep ze.

De mist verdween ineens en Dante was ook verdwenen.
Opeens stond hij achter Ruby en keek haar bestuderend aan. "Suilad, Dante is de naam." Zei hij half in de uitgestorven taal.

''Whaa'' riep Ruby verschrikt uit en haar haren sprongen van wit naar lichtbruin.
Ze draaide zich om en keek naar Dante.
''Zou je dat niet meer willen doen?'' vroeg ze terwijl haar haar hun normale witte kleur terug kreeg.

Brasil had zich inmiddels omgedraaid en was naar de twee toe maar bleef op paar passen afstand.

"Tancave, Als U mij ook niet meer besluipt." Zei Dante zonder emotie in zijn stem.
Zijn blik gleed naar Brasil toe en knikte als begroeting.
"Mani naa essa en lle?" Vroeg hij aan hen beiden. "Ahem, sorry.. Ik bedoel, Hoe heten jullie?" Zei hij verontschuldigend en maakte nog een buiging.

''Sorry'' zei Ruby en keek even beschaamd naar de grond.
''Ik ben trouwens Ruby'' zei ze.

''Brasil'' zei hij gesmoord vanwege de doek tegen Dante.
Hij keek de twee even aan.

"Aangenaam." Zei Dante en pakte de hand van Ruby. Als beleefde begroeting kuste hij de hand van haar en keek daarna naar Brasil.
"Mankoi naa lle sinome?" Zei hij zacht en liep rustig naar hem toe.

''Pardon?'' vroeg Brasil.
Hij kende vrij veel oude talen maar deze hoorde hij voor het eerst.
Ondanks dat de doek voor z`n mond een groot deel van zijn uitdrukking verborg kon je duidelijk zien dat hij een beetje verbaasd keek.

Dante's gezichtsuitdrukking bleef hetzelfde en hij keek recht in de ogen van Brasil.
"Wat doe je hier?" Herhaalde hij vriendelijk en boog weer.

''Nergens zijn de zonsondergangen mooier dan op een strand'' zei Brasil terijl hij opzij keek naar de rode zon die bijna vrijwel verdwenen was.
''Vanwaar deze vraag?'' vroeg hij en keek Dante weer aan.

''Je hebt wel gelijk'' zei Ruby tussendoor.
Ze deed haar schoenen uit en ging aan de rand van het strand zitten zodat het koude zeewater over haar voeten spoelde.

"Sorry, ik ben weinig gezelschap gewend, het enige gezelschap dat ik normaal heb zijn mijn vrouwelijke soortgenoten, of een stel kwajongens.." Zei Dante en je kon heel even wat schuld op zijn gezicht aflezen.
Daarna richtte hij zich weer tot hen allebei en stond er weer een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht. "Tennon anim." Zei hij verontschuldigend tegen beiden aanwezigen.

''Ik neem maar aan dat dat zoiets als sorry betekend'' zei Ruby die zich half omdraaide en glimlachte.
Het was intussen helemaal donker geworden.
Ruby haalde haar voeten uit het water en ging op haar handen staan zodat haar voeten konden drogen.

Brasil keek even naar Ruby.
Haar witte haren raakte het zand terwijl ze zo op haar handen stond.

Dante verdween in een dikke mist en vercheen een eindje verderop met een steen in zijn hand en gooide die zo, dat deze uit het zicht stuiterde.
Daarna ging hij zitten keek Ruby en Brasil aan. "Dus... " Begon Dante, maar hij wist niet wat hij moest zeggen. "Mooie.. ehm... kleren."

Ruby keek Dante ondersteboven aan.
Ze liet zich op haar rug in het zand vallen.
''Jullie zeggen ook niet veel en bedankt'' zei ze en keek van Brasila naar Dante.

Brasil keek even naar zijn kleding.
Mooie....kleding? dacht hij.
''Ehh dank je. Denk ik'' zei hij.

"Weet ik, ben niet gewend om bij andere soorten te zijn, of bij andere mannen." Zei Dante verontschuldigend en ging staan.
"Dus.. Ruby he?" Zei Dante en liet een mistwolkje ontstaan dat een robijn kleur had. Daarna glimlachte hij even naar de twee anderen, voor zijn gezichtsuitdrukking weer emotieloos werd.

''Dat is mijn naam gegeven door m`n ouders'' zei Ruby.
''Al mis ik ze soms wel heel erg'' zei ze en haar haar kleurde tussen bruin en zwart in met blauwe strepen.
''Maar het leven gaat door zeggen ze wel eens en ik zal ze vast nog wel eens zien'' zei ze iets opgewekter en haar haren die eerst donker waren hadden nu een vrolijke blonde kleur.

Dante liet het wolkje mist teleurgesteld verdwijnen, als ze toch niet keek...
"Ik heb mijn ouders nooit gekend.." Zei Dante weer emotieloos. "Mischien zijn ze hier... Mischien dood, wie weet." Zei hij en keek om zich heen.

Brasil liet zich ook in het zand zakken.
Hij keek naar de twee.