Hirachi pesten.

Een dichte nevel hing over de bergen, zo dicht dat je er geen hand voo ogen zag.
Teminste, niet als Dante niet wilde dat je iets kon zien, hij had die nevel opgetrokken om de groep te verbergen.
Gevolgd door Islader, Ruby en Brasil ging hij naar een grot waar de vervelende Hirachi vaker zou zitten.
"Shhh, we gaan nu de grot binnen..." Fluisterde Dante en zijn voetstappen galmden door de grot.

Isladêr volgde gewoon kalmpjes aan Dante,
en ze kijkt even rond naar de anderen. Ze
vond het aardig goed om gezelschap te hebben
om haar heen.

Ruby volgde de twee onzichtbaar.
Enkel haar voetstappen veraadde waar ze zich bevond.

Isladêr kijkt even om haar heen, en ze grijnst even
breed. Jep, ze zou een Hirachi of meer doden, en er
was niemand die haar zou stoppen. Nee, niet na wat
ze van haar hadden afgenomen, en ze zou zelfs geen
genade tonen. Haar ouders waren vermoord door de
Hirachi, en die ging ze wreken. Ze wist welke Hirachi
het had gedaan, en die zou ze hier kunnen vinden.

Het kon haar zelfs niet schelen, als ze gewond zou
geraken. Want als ze hen gedood heeft dan zal ze
eindelijk gerustgesteld zijn. Nouja er hangen dan wel
misschien gevolgen aan vast, maar dat laat haar koud.
Ze weet trouwens wat ze doet, en dan kan ze eindelijk
weer gewoon een rustig leven leiden. Iets wat ze altijd
al had gewenst, en ze toont geen angst maar wel veel
woede op dit moment.

Zijzelf kan haar emoties in bedwang houden, wat wel
meestal handig kan zijn bij een gevecht. Toch is ze ook
vaak emotieloos, en verbergt ze diep van binnen het
verdriet om haar ouders.